Gisteravond heb ik afscheid genomen van Sultan. Sul de hond van vriend A die wel eens voorbij kwam in mijn blogs. Zelden heb ik zo’n lieve hond gekend. Zelden heb ik zo’n eigenaardige hond gekend.
Sul die niet uit een waterbak dronk maar uit de wc pot. Sul die bij bepaalde hoge tonen in muziek een weerwolf ging na doen. Sul die een eigen bankstel had waar hij lekker op kon liggen. Sul die de baas was thuis en buitenshuis. Wilde Sul niet uit, nou dan gingen we niet. Liep je met Sul op straat en je wilde links en hij rechts, dan gingen we rechts. Wilde ik op een bepaald punt oversteken en Sul niet, dan staken we niet over. Als Sul zijn behoefte moest doen dan deed hij dat, ook al was het midden op straat. Sul die onwijs stinkende geluidloze scheten kon laten. Sul die je een Hi Five gaf. Sul die voornamelijk sliep en af en toe bij je kwam voor een aai en een knuffel. Dat was Sul. Maar bovenal was Sul een ontzettende lieve hond.
Sul was al 9, al oud voor een hond als hem. Zijn botten en gewrichten waren versleten. Hij wilde alleen nog maar korte stukjes lopen. Vaak moest je hem helpen omhoog te komen want dat lukte hem zelf niet meer. Hij werd kortademig. Soms ging het een paar dagen slecht, maar hij kreeg altijd weer een opleving. Maar Sul had de kracht niet meer. Helaas ging het niet langer zo. Sul is niet meer. Lieve Sul, ik hou van jou en ik ga je missen..RIP Sul…
haveaniceday2u 
Vriendschap en liefde van en voor een hond is allesomvattend. Heel mooi hoe je zijn eigenwijsheid hier omschrijft. Ik kan me voorstellen dat dit een groot gemis wordt. Sterkte x
LikeLike